Volgende avontuur

Thala Beach is afgesloten. Heb er een hele leuke tijd gehad. Hard en veel gewerkt. Leuke mensen ontmoet, waar ik nog contact mee ga hebben. Maar nu is het tijd om door te gaan. In mijn vorige verslag heb ik geschreven dat ik naar Darwin zou gaan. Maar dat is veranderd.
Ik ga naar Perth. Waarom? Nou ik heb via Facebook contact gehad met Aurelia, Frans meisje, om samen met haar en een vriendin een roadtrip te maken van Perth naar Exmouth en terug. Dat leek me wel gaaf. Heb wel mijn twijfels gehad, wat als ze niet leuk zijn, ze alleen maar Frans praten, gemeen zijn en al die onzekere dingen. Maar dan dacht ik.. zij zijn ook backpackers, zij zijn ook uit die comfortabele bubbel gekropen op zoek naar avontuur en willen nieuwe dingen ontdekken en zien. Dus zal vast goedkomen.
Ik neem een taxi vanaf het vliegveld naar het hostel, Wickham Retreat. Kom daar in de nacht aan en ben aan het zoeken waar ik naar binnen moet. Eenmaal binnen kom ik een Franse en een Duitse jongen tegen die mij de weg wijzen.
Volgende ochtend aan de ontbijttafel ontmoet ik een Zweedse jongen en Koreaans meisje. We besluiten om samen naar het centrum te gaan om wat rond te lopen en te lunchen.
Zaterdag heb ik afgesproken met Aurelia en Caroline. Kennis maken en zien of het klikt tussen ons. En dat doet het. Ze zijn aardig, we kletsen wat. Ze willen graag beter Engels leren praten, dus verzekeren mij dat ze niet de hele tijd Frans zullen praten. “Das mooi :)”
We kopen nog wat kampeerspullen en dan zijn we klaar om maandag 2 November te vertrekken.
Zondag ga ik met Heike nog even naar Fremantle, haven van Perth. Gezellige sfeer hier. We gaan bij de drukke markthal naar binnen, waar er verschillende kramen zijn met vers fruit, een slager, souvernirsshop en al die dingen. ’s Avonds neem ik afscheid van de mensen in het hostel, want morgen gaat om 05.45 de wekker.

ROADTRIP

Om 07.00 heb ik afgesproken met Caroline bij het treinstation om vanuit daar naar het autoverhuurbedrijf te gaan. Later zal Aurelia daar ook heen komen. Nadat we alles geregisteerd hebben, onze spullen in hebben geladen is het tijd om te gaan. We hebben een Ford Falcon. Een grijze lange stationwagen. Dat hebben we ook wel nodig, want we hebben veel spullen bij.
Het is inmiddels al 13.00 uur als we eindelijk op weg zijn, maar we hebben de tijd, vakantie, dus alles lekker op het gemakje :). Onze eerste stop is Pinnacles Desert. Dit is gelegen in het Nambung National Park. Het zijn torens of rotsen van kalksteen die uit het gele zand rijzen. We rijden met de auto door het gebied heen en stoppen af en toe om een foto te maken. Het begint al een beetje donker te worden, dus gaan we op zoek naar een kampeerplek. Ze raden het namelijk af om in het donker te rijden, aangezien er dan veel wildlife over de weg kan steken. En ze hebben gelijk want we rijden het natuurpark uit om naar de grote weg te gaan en zien een kangoeroe overhoppen. `Levensgevaarlijk, kijken nergens naar`. Via de wikicampapp heeft Aurelia een gratis kampeerplek gevonden. Paar meter van de hoofdweg, meer op een ventweg, is er een veld met 2 picknicktafels onder een overkapping. Er is geen toilet, douche, kraanwater of licht uiteraard. Maar wel een vuilnisbak. En we hebben allemaal een hoofdlampje :).
We zetten alvast de tent op. Aurelia heeft een tent meegenomen, maar die is net te klein voor 3 personen. Geen probleem, ik slaap in de auto en dan gebruiken we morgen de tent die we bij de auto erbij kregen, die is groter. We beginnen met “koken”. We hebben 1 gasstelletje. Dus we koken pasta, trekken een blik tonijn open en doen er wat tomaten bij. Het heeft wel wat zo, midden in de natuur, prachtige sterrenhemel, verder niemand, okee 1 campervan die een paar meter verder op staat. Na het eten ruimen we onze kookspullen op, en ja hoor dan gebeurt het. Daar waar ik al de hele avond bang voor was. Een spin. Ik pak de tomaten op om in de koelbox te doen en daar loopt ie. Gelukkig heb ik mijn hoofdlampje op en kan ik hem goed zien. Hij is net een maatje groter als wat we gewend zijn in Nederland. Gelukkig is Caroline niet bang voor spinnen en maakt hem af. Niet dat dat wat uitmaakt, want we kijken naar boven, naar de overkapping en daar zitten er nog een paar. Maar die lijken het wel goed te hebben daar.
We maken ons klaar om naar bed te gaan. Ik ga nog even naar de “wc” voordat ik m’n auto in duik. Kijk een beetje rond waar ik zal gaan. De bosjes? Hmm nee niet echt, wil niet echt visite van insecten of slangen of weet ik veel wat je allemaal tegen kan komen. Dan maar een beetje aan de rand van het veldje. De grond is vrij hard, dus fijn, het splettert allemaal tegen mijn voeten. Thank god for babywipes .
We wensen elkaar een goede nacht en gaan naar bed. Ik denk een beetje na over de dag die we al hebben gehad en ik vind het leuk. Het is spannend, improviseren, behelpen. Meiden zijn gezellig, ja dit gaat me bevallen voor 2,5 week.
Halverwege de nacht word ik wakker en heb het koud. Mijn neus lijkt wel bevroren en trek mijn dekentje maar wat meer over mijn hoofd. Ik merk ook dat mijn matras, die we ook bij de auto erbij kregen, kapot is en langzaam leeg loopt. Maar ja ach, ik heb geen zin om op te staan en er wat aan te doen. Morgen een betere nacht.
Volgende dag rijden we door naar Geraldton. Daar kopen we wat extra spullen bij Target. Ik koop een vest, dacht dat ik mijn warme kleren niet meer nodig zou hebben, maar helaas. Voor in de avond is het toch wel fijner. Ik koop ook een mooie roze slaapzak. Vannacht was niet warm genoeg.
Rond 16.00 gaan we weer op zoek naar een slaapplaats. We hebben nu een prachtige plek gevonden aan het strand. De zon gaat net onder.. Wauw!! We hebben deze keer ook een wc en een kraan. “Wat een luxe”. Tijdens het eten komt er een busje aanrijden. Een man stapt uit en komt zich even voorstellen. Het is een Ozzie en vraagt of wij zin hebben in een biertje. We bedanken hem vriendelijk en wensen hem en zijn hond Roughy een fijne avond. Hij loopt terug naar zijn auto waar hij lekker nog een biertje drinkt en van zijn muziek geniet.
Wij zetten zelf ook een muziekje op en spelen een potje kaart. Wat gezellig, wijntje erbij en op de achtergrond hoor je het geruis van de zee. Voor vanavond hebben we de tent van het verhuurbedrijf opgezet en daar kunnen we wel met z’n 3-en in. Voordat we naar bed willen gaan, komt onze vriendelijke Ozzie nog even zeggen dat als er ooit iets is, wij hem kunnen roepen en hij houdt het hier allemaal in de gaten. Das fijn om te horen.
Ik zit in de tent als Aurelia er ook in wil komen. Ze kijkt met grote ogen achter mij en begint te schreeuwen. Fuck, spin in de tent!! Caroline gaat op zoektocht, vind hem en maakt hem dood. Ze vind ook een gat in de tent, dus die maken we dicht met pleisters. Bedankt mam voor de tip om een first aid kit mee te nemen . Vanaf deze avond checkt Caroline de hele tent voordat Aurelia en ik erin gaan haha.
Voor de rest van het verslag zal ik de hoogte punten van de westkust dat we hebben gezien vertellen.
We kopen een Holiday Park Pass zodat we niet bij elk park apart hoeven te betalen. Als eerste gaan we naar Kalbarri National Park. We zetten de auto, na een onverharde weg van 25 kilometer, neer bij de Z-bend lookout. Wat een prachtige natuur. Vanuit de lookout kijk je een diepe vallei in, waar je onderin een rivier ziet lopen. Via de river trial van 2 kilometer kan je naar beneden. Wat een geklauter, in de zon pff. Via de rotsen naar beneden, maar eenmaal daar.. Rust, stilte, adembenemend mooi. We kijken onze ogen uit en genieten van deze mooie plek. Na een half uur is het tijd om weer naar boven te gaan. Dat is best zwaar, maar wel leuk om te doen. Deze avond hebben we een verschrikkelijke nacht. Het stormt, we slapen buiten in de tent die daar niet tegen bestand is en we worden allemaal zeiknat wakker. We vluchten de auto in om een beetje warm te worden en bedenken wat we moeten doen. We besluiten om alles in te pakken en snel door te rijden naar het noorden, hopende op beter weer daar. We zijn een hele dag kwijt om al onze spullen te wassen en te drogen.
De volgende dag gaan we door met onze trip. We stoppen bij Shell Beach. Super wit strand “opgebouwd” door de natuur met schelpen, blauwe zee met helder water. Daarna gaan we door naar Eagle Bluff. Mooi uitkijk punt op een cliff en daarna door naar Denham. Onderweg komen we wat emoe’s tegen. Denham is het enige dorp in dit Shark Bay gebied. Waar 1 straat is met een tankstation, supermarktje, drive tru bottle shop, wat vakantiehuisjes, een bar en restaurant.
Dan is het tijd voor Monkey Mia. Daar kun je in de ochtend wilde dolfijnen spotten. Zij komen dicht bij het strand en een aantal wordt een vis gevoerd. Er staan zo’n 40/50 mensen te kijken en de vrijwilligers van Shark Bay Marine Park vertellen wat over de dolfijnen. Wat ze eten, hoe ze rusten, wat hun vijanden zijn. Ze hebben de dolfijnen namen gegeven en weten precies wie ze zijn. Al verschillende generaties komen ze naar het strand van Monkey Mia. De rest van de middag genieten we van het weer en werken onze teint bij :).
75 kilometer ten noorden van Carnarvon gaan we een kijkje nemen bij de blowholes. Dit is aan de zee waar rotspartijen zijn met grote natuurlijke gaten daarin. Door de druk en kracht van het zeewater tegen de kust, wordt het water door de gaten heen geduwd en spuit zo’n 20 meter hoog. Super vet om te zien. Echt een spektakel. Hierna rijden we door naar Coral Bay. Het is warm, dus eenmaal daar aangekomen kunnen we niet wachten om een frisse duik te maken in de zee. We vinden een douche waar we voor 3 dollar gebruik van mogen maken. ’s Avonds proberen we de tent weer op te zetten, maar het waait hard. Alweer. We hebben al een aantal nachten gehad dat het hard waait. En dat is op zich niet zo erg. Maar het opzetten van de tent is dan echt kut. Het waait alle kanten op. De grond is vaak te hard om de haringen daarin te krijgen. Als we eindelijk de tent zover klaar hebben, zakt ie in elkaar om er 1 stang niet goed was. Aarrghhh. Na wat frotten is het allemaal gelukt. Tent staat en we nemen een glaasje wijn. Volgende dag gaan we weer terug naar Coral Bay om daar te snorkelen. Dat is zo relax. We zien prachtige vissen met mooie kleuren. Groot en klein. Helaas geen schildpadden of reefsharks. Misschien morgen bij turquiose bay. Rond 15.00 uur rijden we door naar Exmouth en ’s avonds verblijven we op een echte kampeerplaats. We betalen 40 dollar en alle faciliteiten zijn er. Keuken, douche, toilet. Onze buren, 3 franse jongens komen even een praatje maken. We eten laat. Om 21.30 maken we pasta carbonara. Simpel maar goed. We zijn een beetje melig want hebben al een aantal wijntjes op. Dan komen er 2 jongens uit Melbourne ook even kletsen. Zij zijn met z’n 2-en al 9 weken op roadtrip. Hebben ook een bootje bij. Dat is echt ideaal hier. Overdag vis vangen en dan ’s avonds op de BBQ. Jammer dat we niet langer hier blijven, want ze bieden aan dat we morgen mee mogen eten. Helaas. Het is al laat. 00.30, al lang na bed tijd, gaan we naar bed. De volgende ochten vroeg wakker, want de ochtendzon is warm als die op de tent schijnt. Dus het is niet nodig om een wekker te zetten. Vandaag gaan we snorkelen bij Turquiose Bay. De kleuren van het strand en de zee zijn prachtig. Na 2 stappen in de zee zijn we al in het koraal gebied, dus we kunnen gelijk aan de gang. We zijn wel zo’n 1.5 uur in het water. Mooie koraalvissen. Het water is zo helder, dat je ze makkelijk kan zien. Het is zo heerlijk rustig onder water. Al die vissen die gewoon door blijven gaan met wat ze aan het doen waren. Storen zich totaal niet aan ons. Maar helaas ook vandaag weer geen schildpadden. Maar ach, heb toch wel een leuke dag gehad. Het is allemaal geweldig wat ik hier mag meemaken.
En dan is het eindelijk tijd om naar Karijini te gaan. Heb er al zoveel goede verhalen over gehoord. Het moet er prachtig zijn. We kunnen ook niet wachten tot we er dan zijn. De weg ernaar toe is al super. Het landschap is zo ontzettend mooi. Waar we eerst veel lange uitgestrekte droge velden hadden met lange saaie wegen. Is ons uitzicht nu beter, met meer bergen, bomen en groen. Ook nog lange wegen maar die worden afgewisseld met kronkel wegen. De afstand van Nanutarra, waar we ontbeten en getankt hebben tot aan Paraburdoo is 280 km. Met daartussen niks. Geen dorp of tankstation. Af en toe een parkeerplaats en een afslag naar een onverharde, maar waar die heen lijdt...!?
Om 17.30 komen we op onze kampeerplaats aan. Het stikt van de vliegen en het is warm. We blijven dus nog even in de auto van onze airco genieten.
De volgende ochtend staan we om 06.00 op om ons klaar te maken voor Karijini.
In het park aangekomen beginnen we bij Dales Gorge. Het is 08.30 en nu al zo’n 30 graden. We dragen een muggennetje over ons hoofd om ons van de vliegen te beschermen. Als je dat niet draagt is het zo irritant. Ze zitten over heel je lichaam, op je gezicht, je oog, je mond en in je oor.
De walkingtrail begint bij de Dales lookout. Zo’n 2 kilometer wandelen in klasse 2, daarna gaat het over in klasse 3. Steil stuk naar beneden en dan zijn we bij de Gorge. Aan de rechterzijde zie je de Fortesque Falls. Een waterval die uitmondt in een ‘zwembad’. Snel trekken we onze bikini’s aan en glijden het water in. Glijden? Ja de rotsen zijn erg slipperig dus het is oppassen als je er in gaat. AAAHHH Heerlijk is dit!! Wat is onbeschrijfelijk mooi zeg. Lig je daar midden in het water, kijk je rond, om je heen zie je rotsen, bomen, planten en een waterval om je heen. Voel me net helemaal alleen op de wereld. We blijven hier lekker lang genieten.
De volgende dag gaan we weer terug naar Karijini, maar dan gaan we naar een andere gorge. The Hancock Gorge. Ook daar ligt er een mooi zwembad op ons te wachten. We hebben er al foto’s van gezien en ziet er prachtig uit. De route ernaar toe is wel zwaar. Klasse 5. Dus dat is echt voor gevorderden. Het begin gaat prima. Wel steile stukken naar beneden. Maar te doen. Na flink wat meters naar beneden klimmen, is het nu vrij horizontaal. We moeten wat rotsen over, van links naar rechts en dan krijgen we een stuk water. Het is maar 10 meter lang, maar we moeten er door heen, langs af kan niet. Schoenen uit en daar gaan we. We hebben hierna nog een stuk water, maar dat is te diep om erdoor heen te lopen, dus moeten we aan de zijkant erlangs af klimmen. Na een uur wandelen zijn we bijna daar. Alleen moeten we nog door de “Spider Walk” heen. De naam komt niet omdat er zoveel spinnen zitten. Maar je moet er als een spin doorheen. Het is een smal steegje tussen de rotspartijen. Er loopt een klein beekje door, dus de stenen zijn glad. En dat is te blijken, Caroline die voorop loopt, glijdt uit. Ze schreeuwt en blijft daarna stijf staan. Aurelia en ik proberen zo snel mogelijk naar haar toe te gaan. We vragen wat er gebeurde en of het gaat. Caroline antwoordt dat haar teennagel eraf is. We gaan naar een stuk waar we onze spullen kwijt kunnen en kunnen zitten. Caroline kijkt naar haar teen en inderdaad. Nagel is eraf. Ze had haar schoenen uit, omdat er een beekje door de Spider Walk liep. Ik heb mijn first aid kit bij en Caroline begint haar teen te verbinden. Jeetje zeg, wat is zij sterk en wat blijft ze rustig. Na een uurtje gaan we weer door, want ja we willen dat mooie zwembad dan wel zien. Het is ook echt nog maar 2 minuten lopen en dan zijn we er. We zijn allemaal een beetje verbaasd. Op de foto zag het er veel spectaculairder uit dan in het echt. Valt een beetje tegen. Het is nog wel super mooi, maar we hadden het anders verwacht. Er worden ook al weer wat grapjes gemaakt over de teennagel. De zon komt hoger aan de hemel te staan en de stralingen komen in de gorge. Waar we eerst lekker beschut en koel zaten, wordt het nu echt warm. Dus tijd om te gaan. Dat zal een pittige terug weg worden. De rotsen voelen heet aan, maar we moeten ze vasthouden om langs het water te komen. Aurelia en ik hebben het al zwaar en voor Caroline moet dit verschrikkelijk zijn. Het is een flinke klim naar boven. Echt zwaar. Dus onderweg rusten we in de schaduw wat uit. Eindelijk bij de auto aangekomen genieten we van de airco en rusten we uit. Ondanks de zware wandeling die we hebben gemaakt en je daar echt van moet bijkomen is het zo moeite waard geweest om hier te komen.
De volgende dag is het tijd om te beginnen aan de terug reis. Vanaf Karijini naar Perth is het zo’n 1600 kilometer. We willen vandaag zo veel mogelijk kilometers maken zodat we ’s avonds al dichtbij Kalbarri zijn en daar nog rustig kunnen genieten. We willen daar namelijk alleen nog Nature’s window zien. We leggen 875 km af en gaan naar de gratis kampeerplaats. Er is een lamp in het midden en we zetten onze auto daar langs. We bouwen de tent op en gaan eten koken. Eindelijk kunnen we op ons gemakje eten. Er is bijna geen ongedierte en de wind laat ons vanavond ook met rust. Rond 21.30 duiken we de tent in en hebben alledrie een goede nachtrust. Wat we ook echt even nodig hadden.
Maandag 16 november. We pakken al onze spullen in en rijden naar Kalbarri. Ongeveer een uurtje. We zoeken een bankje in de schaduw waar we kunnen ontbijten en een plan maken wat nog willen zien en doen hier. Dat is alleen Nature’s window en 50 km verderop is er het Pink Lake. Dat kan in 1 dag. Dus vandaag is het relaxen aan het strand en zullen we slapen op een camping. Lekker luxe, met alle faciliteiten. ’s Avonds gaan we ook nog heerlijk uit eten. Burgers met friet bij Kalbarri cafe. Fijn om eens niet te frotten op een gaskacheltje en de afwas te doen. Volgende ochtend gaan we naar Kalbarri National Park. We lopen 600 meter naar Nature’s window. Wauw super mooi, prachtig uitzicht en dan de rotsen met natuurlijke kleuren die overgaan van licht naar donker. We blijven een tijdje genieten en een fotoshoot houden . Daarna rijden we door naar Pink Lake. Okee das bizar. Een meer maar die is totaal roze. Door de alg en zoutgehalte in het water en de reflectie van het licht van de zon, kleurt het water roze. Heel apart om te zien, maar gaaf. Het lijkt niet echt.
We gaan verder naar Perth, maken nog een stop in Geraldton. We doen ook nog iets cultureels, want we gaan naar het museum. De ontdekking van West Australië. Erg veel informatie, maar interessant.
Voor onze laatste avond kopen we nog wat flessen wijn, zodat we kunnen proosten en drinken op een goede afloop en een gezellige tijd met elkaar. We hebben er allemaal van genoten en was een goede ervaring geweest. Veel prachtige natuur gezien.
Achteraf gezien ben ik erg blij dat ik de stap heb durven zetten om met deze meiden een roadtrip te maken. Had het niet willen missen. Het is niet altijd leuk geweest. Elke keer die tent opzetten, nachten dat je niet goed slaapt, kunt niet elke dag douchen, koken op zo’n schijt gasstelletje, geen internet of WiFi. Alle gemakken en faciliteiten die wij allemaal zo gewend zijn en zo vanzelf sprekend is, heb je niet. En dat is wat het zo leuk maakt. Het is goed om eens een keer terug naar simpel en basic te gaan. Zou het iedereen aanraden om te doen!

Foto’s komen op Facebook ;) Want een fotocamera had ik dan natuurlijk wel.

Besitos Merlin.

~Live the life you will remember~